Vetrenjače su u žitorodnim krajevima – pa tako i u južnoj Mađarskoj – služile zu mlevenje žita. Na njihovu sve širu upotrebu uticala je novina poreklom sa teritorije nemačke nizije sve dok ih iz upotrebe nisu istisnuli savremeni parni mlinovi sa valjcima od nove vrste materijala. Do kraja 19. veka, veća efikasnost i kapacitet parnih mlinova je kontinualno potiskivala upotrebu inače veoma rasprostranjenih vetrenjača i suvih mlinova na periferije naselja. Njihova kasnija upotreba se prvenstveno vezuje za žitarice prikupljene sa privatnih gazdinstava. U Bačkoj Topoli su se vetrenjače dugo zadržale. U spisima ratnog poreza iz 1813. pominje se 17 suvih mlinova, a ne pominje se nijedna vetrenjača. Vreme izgradnje mlinova se ne zna, ali su na karti naselja iz 1857. ucrtana tri mlina, a 1859. se prvi put pominju topolske vetrenjače. U isto vreme su radile tri vetrenjače, a kasnije, od druge decenije 20. veka, samo jedna, koja je stajala na bregu iza Pijačnog trga. Bio je u upotrebi sve do 1963., a zatim je opština 1977. otkupila mlin od tadašnjeg vlasnika i stavljen pod upravu topolskog Žitokombinata (današnji Žitko). Vetrenjači je 1982. pretila opasnost od urušavanja, ali ju je Žitko grupacija i odeljenje za uređenje grada dalo da se premesti na breg između veštackog jezera i E-5-puta, te je 16. oktobra 1987. otvorena za posetioce.